Beauty For Ashes

"Hoelang heb jij er eigenlijk over de gedaan om hier te komen?" Haar ogen keken mij hoopgevend aan. Terwijl wij in mijn prachtige studio stonden dat aan mijn mega grote huis zat, had ik een student die zich af vroeg hoelang het zou duren voordat zij dit alles zou hebben. "Dan kan ik het een beetje inschatten." zei ze. Ik voelde een vreemde draai in mijn buik, want hoewel het aan de buitenkant lijkt alsof ik alles heb strijd ik in die tijd met depressie en onzekerheden. Ik geef antwoord, maar voeg eraan toe dat dit niet is waarvoor ik het doe.

Het leven is zo "maakbaar" geworden. Alles gaat om uiterlijkheden en "succes". Alles gaat om constant ontwikkelen en groeien en door naar het volgende. En hoewel ik zeker voor groei en ontwikkelen ben in allerlei vormen, weet ik ook uit ervaring dat soms stilstaan óók ontwikkelen en groeien is. Juist in die tijden van reflectie kom je verder.

Daarnaast zijn seizoenen van rouw, verdriet en moeilijkheden ook kansen om te groeien. Het is de kans om het leven in de ogen aan te kijken en te bedenken wat er echt toe doet in dit leven. Wat is de essentie eigenlijk? Want laten we eerlijk zijn: we kunnen al het geld en succes van de wereld hebben... maar je blijft altijd op zoek naar meer. Hoe vaak hoor je die verhalen niet. Van weer een succesvol iemand die dat eerlijk verteld óf een beroemd persoon die zelfmoord heeft gepleegd om wat voor reden dan ook. Voor hen was geld niet genoeg, er ontbrak iets anders. En dat kan natuurlijk van alles zijn... je kan een hormonale disbalans hebben of een trauma... of ander innig verdriet. Maar onze maatschappij weet nog steeds niet zo goed hoe ze daar nou mee om moet gaan...

"Komt wel goed met jou..." hoe vaak ik die zin wel niet heb gehoord in moeilijke tijden. En hoewel goed bedoelt kwamen de gesprekken dan nooit diep. Want achterliggend lag zowel bij de ander als bij mij de vraag: "Maar wat als het niet goed komt?" Wat dan? Wat als de tranen blijven komen? Wat als de eenzaamheid niet stopt? Wat als dit niet op te lossen is? Ben ik dan nog waardevol? Ben ik dan nog onderdeel van onze maatschappij? Ben ik dan nog geliefd?

In mijn tijden van moeilijkheden, of het nou depressie was of bijvoorbeeld rouw, heb ik mogen leren dat alle aspecten van mij belangrijk zijn. Ik ben niet mijn depressie... ik ben niet mijn rouw. Het zijn onderdelen en verwerking mechanismes van mijn leven. Maar ik als persoon ben een zelfstandige identiteit.

We mogen accepteren dat pijn en verdriet onderdeel van het leven zijn. Ze zijn er niet om te verheerlijken, maar ze zijn er wel om te verwerken. Zonder die verwerking geen genezing. Zonder tranen, geen water om te laten groeien. Zonder rouw, geen plek voor de overledenen. En soms, helaas, zonder tranen geen motivatie om te verwerken. En overigens het wegstoppen werkt niet, want ons lichaam pakt het op en zal op zijn eigen manier het eruit laten komen. De confrontatie komt altijd.. vroeg of laat en in allerlei vormen.

Ik pleit voor een meer begripvolle wereld. Een wereld die durft pijn in de ogen te kijken en te zeggen: "Ik begrijp het." En niet "Het komt wel goed." Want die zin kan een blokkade zijn die alle overige gesprekken af kapt en die de diepgang en verbinding stopzet. Die wellicht tranen blokkeert i.p.v. accepteert. Maar ook de onzekerheid voed.

Wanneer jij door een moeilijke tijd gaat dan hoop ik dat er een mogelijkheid mag zijn om daar met iemand over te praten. Een moment van te reflecteren en te rouwen en tranen te laten. Want verdrietig zijn is niet minder dan gelukkig zijn. Het voelt niet fijn, maar hoort net zo bij het leven. Er zijn geen positieve en negatieve emoties... er zijn enkel emoties en ze hebben allemaal een doel.

Het beeld hiernaast heet "Beauty for Ashes". Een bekende zin uit de Bijbel waarin wordt gezegd dat God pijn omzet in schoonheid. Wij zijn altijd geneigd door te gaan naar de schoonheid... maar de pijn was er eerst. We moeten er toch doorheen en dan wordt het omgezet in schoonheid. Het samenspel zorgt voor die krachtige schoonheid. Ik hoop dat dit beeld je hoop mag geven voor een betere toekomst en toch ook helpt je te accepteren dat je in de pijnlijke fase van je leven een prachtmens bent.