Deze blog begon eigenlijk toen ik een post wilde schrijven voor instagram. Maar al snel werd het zo'n groot verhaal dat ik het niet kwijt kon in één post. Het is ook niet zo gek, want ik ben hier al maanden mee bezig.
Gister zat ik in de auto en hoorde het liedje van Marco Borsato: Breng me naar het water. Dan kan ik ineens volschieten. Denk ik ineens aan de vergankelijkheid van het leven. De mensen die ik heb verloren gaande de jaren en die al aan "de overkant" zijn. Hoelang we hier eigenlijk zijn en dat we zo weer gaan. Vorig jaar heb ik dit heel bewust meegemaakt toen onze lieve vriendin Geke overleed aan kanker. Toen ik gister dat nummer hoorde dacht ik weer aan dat moment dat we in 2019 ook al bij haar bed stonden en dachten dat ze zou gaan. Nog een jaar kreeg ze erbij en mocht ze hier nog van alles doen. Dat was echt een zegen... maar dat moment in 2019 was echt voor ons als vriendinnen. Voor ons was dat moment een sterfbed en werden we geconfronteerd met de dood.
Vanaf heel jongs af aan ben ik al bezig met "de zin van het leven". In mijn tienerjaren zorgde dit ervoor dat ik depressief werd. Want mijn conclusie was: "Als er hierna niks is en we zijn met alle toevalligheid gekomen dan is het leven niks waard." Het voelde voor mij allemaal nutteloos. Ik ben zo gevoelig en ben dat altijd al geweest. Ik kon als kind het nieuws niet kijken, want ik werd er zo verdrietig van. Mijn dagboekjes staan vol met de vraag: "Waarom is dit leven zo vol onrechtvaardigheid?" in mijn basisschool boekje uit groep acht staat wel 20x dat ik arme kindjes wilde helpen.
In 2006 raakte ik zo depressief dat ik het echt niet meer wist. Ik was zo'n 18 jaar. Een vriendin van me stelde voor om eens voor me te bidden. Ik dacht: "het zal wel". Ik geloofde er niet zo in. Tot het moment dat ze bad. De ruimte veranderde, alles werd warm, ik voelde me licht en… gelukkig. Ik kan het nog steeds niet omschrijven. Alsof een warmte vanuit boven door mijn hoofd door mijn lijf ging naar mijn buik. Ik ben daarna nooit meer hetzelfde geweest. Ik was ineens een ander mens. Het was zo'n sterke spirituele ervaring dat ik het nog steeds voel als ik eraan denk. Zo leerde ik het doel van mijn leven. Ik wist ineens dat er een God was. Ik schakelde over naar een actief leven met Jezus. Ik geloof dat tot op de dag van vandaag dat dit mij gered heeft van een hele donkere toekomst.
Afgelopen jaar werd ik opnieuw depressief. Drie maanden lang dacht ik: wat heeft het allemaal voor zin. Bouwen aan iets als het weer instort? De corona zorgde voor paniekaanvallen en "doomdenken". Ik moest er echt even goed doorheen. Maar terug kijkend ben ik ZO dankbaar dat ik dit even mee heb mogen maken. Ik moest opnieuw leren loslaten. Immers is alles "schijnveiligheid". Als er morgen een meteoor onze planeet induikt zijn we er ook niet meer. En ja... de kan is klein, maar hey... het kan! En aan corona hebben we ook kunnen zien hoe ons leven ineens kan veranderen. Ik ken mensen die alles kwijt zijn geraakt door deze cirsis... Door de omstandigheden van vorig jaar viel er hier ook heel veel duigen. Zoals een eigen huis (mijn man verloor zijn baan) en andere dromen die op de korte termijn geparkeerd moesten worden. We konden (en kunnen) niet naar familie in de US. Ik raakte in paniek.. tot ik er vrede mee kon vinden. We hebben bewust gekozen even alles los te laten. Want het maakt inderdaad compleet niks uit wat ik hier "opbouw". Het enige wat er toe doet is liefde uitdelen, elkaar tot steun zijn, elkaar tot leven roepen…
Soms wordt ik doodmoe van onze maatschappij. Alles moet beter en groter. Soms wil ik echt schreeuwen: "Waar zijn we mee bezig?" Veel fotografen vragen mij altijd hoe het komt “dat ik zover ben gekomen”. Groot huis, mooie studio. Het lijkt heel wat hé? Maar ik spreek uit ervaring als ik zeg: het maakt je niet gelukkig. Daarom wil ik het roer omgooien en terug naar de basis. Gister toen ik luisterde naar het liedje van Marco voelde ik weer die menselijke kwetsbaarheid. Dat moment dat ik op een dag misschien wel op bed lig met mijn geliefde om me heen en mijn laatste adem uitblaas. En zelfs dat is niet zeker, want we weten niet wanneer we gaan. We zijn zo druk met onze toekomst hier op te bouwen, maar staan zo weinig stil bij wat hierna komt. We willen er niet mee geconfronteerd worden. Ik had het daar pas over met vrienden. Dat ik zei: ik ben eigenlijk niet bang om dood te gaan. En dat is dus echt zo… ik heb wel angst voor hoe… liever geen drama scenario’s natuurlijk. Maar ik kijk eigenlijk heel erg uit naar wat hierna komt. Omdat ik weet dat er zoveel meer rust en vrede zal zijn. Ik kijk uit om God te ontmoeten en hem te bedanken voor alles wat Hij heeft gedaan voor mij. Ik heb zin om vrienden en familie terug te zien die al daar zijn. Niet dat ik het hier niet zie zitten… maar wel dat ik gewoon vrede heb wanneer het hier ophoudt.
Maar voor nu eerst hier even alles ervaren. En daar hoort in dit seizoen loslaten bij. Ik ben echt een lijstje aan het maken wat mij gelukkig maakt hier en dat zijn toch echt de simpele dingen: muziek, creativiteit, fotografie, de natuur, dansen, connecten met mensen, elkaar liefhebben. En wat me de afgelopen jaren niet blij heeft gemaakt: een groot huis, administraties (omdat je zoveel hebt), veel spullen… Het maakte mijn leven eigenlijk alleen maar ingewikkeld. Alles voelde als een soort balast. Want als je het eenmaal hebt moet je het ook bij- en hooghouden. En mensen verwachten ook veel van je (op één of andere manier). Er ging zoveel tijd en energie in zitten. En als ik dan vorige week op een supboard sta in het midden van het water dan denk ik: "Hier wordt ik toch veel blijer van?" En dat kan ook wanneer ik kleiner woon, minder werk en minder streef.
Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik dit vandaag wilde delen. Mijn huidige avontuur zit me zo hoog en ik denk dat ik het gewoon kwijt moest. Of misschien heeft iemand dit ook even nodig om bij zichzelf na te gaan wat hij/zij nu echt wil van het leven. Wat het ook is... ik hoop dat je naar jezelf mag luisteren en kan loslaten wat anderen van je verwachten. Want je wordt van niks blijer als luisteren naar wat er binnen in JOU leeft. Laat andere mensen hun ding lekker doen, maar jij mag prima een ander pad bewandelen.
